31 Ιουλ 2011

π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης, Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου - Τα θαύματα, η εσωτερική όραση και ο γέροντας Παΐσιος

alt

Τα θαύματα, η εσωτερική όραση και ο γέροντας Παΐσιος

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Σημειώναμε την περασμένη Κυριακή ότι τα θαύματα του Χριστού, που αφορούν σω­­ματικές και ψυχικές θεραπείες ασθενών, αναστάσεις νεκρών και άλλα, δεν αποβλέπουν στον πειθαναγκασμό των ανθρώπων να πι­στέ­ψουν. Συνήθως αποτελούν καρπό θερ­μής πίστης και εμπιστο­σύ­νης στον ιατρό των ψυχών και των σω­μά­των, τον Σωτήρα Κύριο. Αποκαλύπτεται έτσι η θεϊκή αγάπη και οι πιστοί προγεύο­νται τη βα­σιλεία του Θεού. Ταυτόχρονα προ­­α­ναγ­γέλλονται ο και­­νούρ­γιος ου­ρανός, η καινούργια γη και η “αγία Πόλη”, όπου θα κατοικεί ο Θεός ειρηνικά με τους αν­θρώ­πους. Κι όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη, τότε ο Θεός “θα διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, κι ο θάνατος δεν θα υπάρ­χει πια· ούτε πένθος ούτε κλάμα ούτε πόνος θα υ­πάρ­χει πια, γιατί τα παλιά θα έχουν περάσει” (βλ. Αποκ. 21, 1-4).

β) Τα παραπάνω γίνονται φανερά και στο σημερινό ευαγγέλιο (Ματθ.9, 27-35), όπου περιγρά­φεται η θεραπεία δύο τυφλών και ενός κωφού δαιμονιζόμενου. Οι δύο τυφλοί, παρά την προσταγή του Κυρίου να κρατήσουν κρυφό το γεγονός, το δια­δίδουν σ’ όλη τη γύρω περιοχή. Είναι πράγματι δύσκολο να κρύψει κάποιος την ευερ­γε­σία. Να λυτρωθεί από την τύφλωση και να μη διαλαλήσει στα πέρατα του κόσμου το θαυμαστό γεγονός. Από το άλλο μέρος, όμως, καραδοκούν η εμπάθεια και η συ­κοφαντία. Στη ση­με­ρι­νή περικοπή εμφανίζονται οι Φαρισαίοι να διαστρέφουν την πραγματικότητα. Κι ενώ ο Κύριος χαρίζει το φως στους τυφλούς και απαλλάσσει από την τυραννία του δαίμονος τον άνθρωπο, εκείνοι τον συκοφαντούν λέγοντας: “Εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια”.

γ) Είναι πρόδηλο ότι η αμφι­σβήτηση των θαυμάτων, τα οποία περιγρά­φο­νται στα ευαγγέλια, δεν γίνεται μόνο στις μέρες μας από δια­φόρους ορθολογιστές και άλλους, που προσπαθούν να τα ερμηνεύσουν με ψυχο­λογικά κριτήρια ή να τα αποδώ­­σουν σε φυσικά φαινόμενα. Γινό­ταν και στους χρόνους του Χριστού και μάλιστα από θρησκευόμενους εμπαθείς και ταλαίπωρους, τους γραμματείς και Φαρισαίους. Η υποκρισία και η τυπική εξωτερική θρησκευτικότητα τους οδηγούσαν στη διαστροφή και αποκάλυπταν την εμπάθειά τους. Η πνευματική τύφλωση σκοτίζει το νου και δεν επιτρέπει στον άν­θρω­πο να διακρίνει καθαρά τα πράγματα.

δ) Συχνά και ως χριστιανοί πάσχουμε από πνευματική τύφλωση και χρειάζεται επειγόντως αποκατάσταση της εσωτερικής όρασης. Το ερώτημα είναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό; Την απάντηση δίνει ο χαρισματικός γέροντας Παΐσιος: “Οι άγιοι με την αυτοκριτική και την αυτομεμψία που είχαν, έπεσαν τα λέπια από τα μάτια της ψυχής τους και έφθασαν να βλέπουν καθαρά και βαθιά. ΄Ε­βλε­παν τον εαυτό τους κάτω από όλους τους ανθρώπους και όλους τους θεωρούσαν καλύτερους από τους εαυτούς τους. Τα δικά τους σφάλματα τα έβλεπαν μεγάλα και τα σφάλματα των άλλων μικρά, γιατί έβλεπαν με τα μάτια της ψυχής και όχι με τα γήινα μάτια”.

ε) Και συνεχίζει: “Έτσι εξηγείται όταν έλεγαν ‘Εγώ είμαι χειρότερος από ό­λους τους ανθρώπους'. Τα μάτια της ψυχής τους είχαν καθαρίσει και είχαν γίνει διόπ­τρες, γι’ αυτό και έβλεπαν τα μικρά τους σφάλματα -τα ξυλαράκια- σαν δοκάρια. Εμείς όμως, ενώ τα σφάλματά μας είναι δοκάρια, δεν τα βλέπουμε ή τα βλέπουμε σαν ξυλαράκια. Κοιτάμε τους άλλους με το μικροσκόπιο και βλέπουμε τα δικά τους αμαρτήματα μεγάλα, ενώ τα δικά μας δεν τα βλέπουμε, γιατί δεν καθάρισαν τα μάτια της ψυχής μας”.

στ) Και καταλήγει: “Η βάση είναι να καθαρίσουν τα μάτια της ψυχής. Όταν ο Χριστός ρώτησε τον τυφλό ‘πώς βλέπεις τώρα τους ανθρώπους;’, εκείνος Του απάντησε ‘σαν δένδρα’, (βλ. Μαρκ. 8,24), γιατί δεν είχε αποκατασταθή όλο το φως του. Όταν αποκατα­στά­θηκε όλο το φως του, τότε έβλεπε καθαρά. Θέλω να πω ότι ο άν­θρωπος, όταν φθάση σε καλή πνευματική κατάσταση, όλα τα βλέπει καθαρά, όλα τα σφάλματα των άλλων τα δικαιολογεί, με την καλή έννοια, γιατί τα βλέπει με το θεϊκό μάτι και όχι με το ανθρώπινο”.

ζ) Αλλά για να βλέπει ο άνθρωπος με το μάτι του Θεού, χρειάζεται εσωτερική διαύγεια, φωτεινός βίος, ανεξίκακη διάθεση, ανιδιοτελής αγάπη, έμπονη προσευχή. Κι ακόμη διαρ­κής μετάνοια και μετοχή στο κατεξοχήν θαύμα της εκκλησίας, τη θεία Ευ­­χα­ρι­στία, όπου με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ο άρτος και ο οίνος γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού. Και πάλι όμως η ανθρώπινη όραση είναι σχετική, στρέφεται στα γήινα και αδυνατεί να κατανοήσει το μέγεθος του θαύματος. Ο καθένας, όμως, μπο­ρεί να προσκυνάει το θαύμα της Ευχαριστίας λέγοντας “Μνήσθητί μου Κύριε εν τη βασιλεία σου”, α­φού αυτό αποτελεί εικόνα της Βασιλείας του Τριαδικού Θεού.

«Μακεδονία»31/07/2011/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com